ខៅអ៊ីដាង ដែលឋិតនៅចម្ងាយប្រមាណ ៤០គីឡូម៉ែត្រ ខាងជើងស្រុកអរញ្ញ ជាប់ព្រំប្រទល់ក្រុងប៉ោយប៉ែត កម្ពុជា បច្ចុប្បន្ននេះ ក្លាយជាព្រៃស្ងាត់ជ្រងំមួយ មិនខុសពីបទចម្រៀងមួយឃ្លា ដែលលោក កែវ សារ៉ាត់ ធ្លាប់ច្រៀងពណ៌នាអំពីទិដ្ឋភាពទីនេះ កាលពីអំឡុងទសវត្សឆ្នាំ ១៩៨០ នោះឡើយ។
ថ្វីបើពេលនេះ ខៅអ៊ីដាង មានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ មិនមានអ្វីជាទីចាប់អារម្មណ៍សណ្ដំចិត្តចំពោះមនុស្សទូទៅរាប់ពាន់លាននាក់ក្ដី ប៉ុន្តែសម្រាប់ពលរដ្ឋខ្មែររាប់ម៉ឺននាក់ នៅតែចាប់អារម្មណ៍ និងចងចាំឈ្មោះខៅអ៊ីដាង ព្រោះពួកគេធ្លាប់ភៀសខ្លួនមករស់នៅទីនេះ កាលពីក្នុងទសវត្សឆ្នាំ ១៩៨០។ ជារឿយៗ មានពលរដ្ឋខ្មែរ ដែលជាអតីតជនភៀសខ្លួនខ្មែរនាំគ្នាទៅលេងនៅទីនោះ។ ពួកគាត់ថតរូបបង្ហោះលើហ្វេសប៊ុក ជជែកគ្នាពីអនុស្សាវរីយ៍ចាស់ និងទទួលទានអាហារជុំគ្នា អមដោយចម្រៀងបទ ខៅអ៊ីដាង ដួងចិត្ត របស់លោក កែវ សារ៉ាត់ ផង៖ «ដល់ហើយនេះ រសៀលរៃយំហើយ»។
ពួកគាត់តែងព្យាយាមស្វែងរកទីតាំងចាស់នានា ដើម្បីចំណាំ ដូចជា ផ្ទះ មន្ទីរពេទ្យ អាគាររដ្ឋបាល និងវត្តអារាមជាដើម។
ទោះជាព្រៃដុះជិតទៅហើយក្ដី ក៏ទីនេះមិនត្រូវបានគេបោះបង់ចោលទាំងស្រុងដែរ។ យ៉ាងហោចណាស់ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០១៦មក អាជ្ញាធរថៃ បានកសាងអាគារមួយសម្រាប់តម្កល់ទុកប័ណ្ណសារនានា ទាក់ទងនឹងជនភៀសខ្លួនខ្មែរ ដែលធ្លាប់មកស្នាក់អាស្រ័យនៅទីនេះ ពីចុងឆ្នាំ ១៩៧៩ ដល់ឆ្នាំ ១៩៩៣។ អាគារនេះមានឈ្មោះថា មជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាអំពីប្រវត្តិខៅអ៊ីដាង ដែលជាការរំឭកអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ប្រទេសថៃ រួមជាមួយសហគមន៍អន្តរជាតិ ជួយដោះស្រាយវិបត្តិជនភៀសខ្លួនខ្មែរពេលនោះ។
ជនជាតិថៃមួយរូប ដែលជាបុគ្គលិកធ្វើការនៅទីនេះ លោក ស៊ុមស៊ី ផៃអ៊ុបផ្លី ឲ្យដឹងថា ចាប់តាំងពីពេលមជ្ឈមណ្ឌលនេះបើកទ្វារនៅឆ្នាំ ២០១៦មក មានភ្ញៀវមកទស្សនាជាហូរហែ។ ភ្ញៀវទាំងនេះ តែងតែបានចុះកំណត់ត្រាអំពីចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្លួនក្នុងសៀវភៅរំឭកអនុស្សាវរីយ៍ ដែលតម្កល់ទុកនៅទីនេះដែរ។ លោក ស៊ុមស៊ី (ផៃអ៊ុបផ្លី) បង្ហាញក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុថា ភាគច្រើននៃអ្នកមកទស្សនាទីនេះ គឺជាអតីតជនភៀសខ្លួនខ្មែរ ដែលធ្លាប់រស់នៅទីនេះ។
ក្រៅពីអតីតជនភៀសខ្លួន ក៏មានអ្នកសិក្សា អតីតអ្នកធ្វើការឲ្យអង្គការអន្តរជាតិ ជនជាតិថៃ និងមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាផង។ ក្នុងសៀវភៅកត់ត្រាផ្ញៀវ យើងឃើញមានឈ្មោះមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាពីររូប គឺលោក គង់ វិបុល និងលោក អៀង សុផល្លែត បានទៅលេងអតីតជំរំខៅអ៊ីដាងនេះ នៅខែមករា ឆ្នាំ ២០១៧។
No comments:
Post a Comment